Οφείλω να ομολογήσω (με αφορμή μια φωτό που έγραφε κάτι του στυλ: ελευθερία ή θάνατος) ότι δε μου άρεσαν ποτέ τα διλλήματα. Και όσο μεγαλώνω, τα αντιπαθώ ακόμη περισσότερο. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι μερικές φορές στριμώχνεσαι και πρέπει να διαλέξεις, στην κυριολεξία με την κάνη στον κρόταφο, αλλά και πάλι.... "Αυτό ή εκείνο? Διάλεξε!"
Δε μου κάνει αυτός ο τρόπος σκέψης εμένα προσωπικά... Ποιος θέτει τα διλλήματα? Ποιος τα δημιουργεί? Με ποιο σκοπό? Και γιατί τίθενται με τον τρόπο που τίθενται? Και τι περιλαμβάνει η επιλογή του ενός ή του άλλου? Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος? Και τέταρτος και πέμπτος?
Γιατί δε μπόρώ ΕΓΩ να διαλέξω μέσα απο πολλές επιλογές, που θα τις φτιάξω εγώ μέσα μου? Μας μαθαίνουν να σκεφτόμαστε σε στενά πλαίσια, με παρωπίδες, υπο καθεστώς φόβου και πίεσης πάντα, βιαστικά και παρακινούμενοι απο την φτιαχτή πάντα, ανάγκη της στιγμής. Σαν κοπάδι πρόβατα, που πάνε όπου τα πάει ο τσοπάνης με τα τσοπανόσκυλα του.
Δε γουστάρω να είμαι πρόβατο. Δε γουστάρω να ζω τη ζωή μου με βάση τα διλλήματα των αλλων. Δε γουστάρω να πεθάνω επειδή κάποιοι έθεσαν το δίλλημα "ελευθερία ή θάνατος", που θάνατος είναι όπως και να το δεις! Θα πεθάνω όταν το αποφασίσω εγώ , με τον τρόπο που θα επιλέξω εγώ! Και την ελευθερία μου, πάλι εγώ θα την προσδιορίσω!
Ασε που δεν έχει καμμία σχέση με την ελευθερία που μου πουλάνε όλοι αυτοί! Η ελευθερία μου θα είναι επιλογή δική μου και προιόν της δικής μου ψυχής!
Γιαννα Ζαφειροπουλου
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου