Να γράψω για τα παιδιά μας θέλω, που έχουν γεννηθεί κι έχουν μεγαλώσει βλέποντας τους γονείς τους να μεγαλώνουν κι εκείνοι στην οικογενειακή επιχείρηση. Όταν μεγάλωσαν λίγο, βοηθούσαν κι αυτά, δεύτερο σπίτι τους ήταν.
Και ξαφνικά, μια μέρα, η επιχείρηση έκλεισε κι εμείς, οι γονείς τους, από 'κεί που κάναμε βάρδιες για να ασχοληθούμε μαζι τους, τώρα είμαστε όλη μέρα στο σπίτι κακόκεφοι, κάνοντας λογαριασμούς, υπολογίζοντας τα χρέη που έχουμε.
Να γράψω για τα παιδιά μας θέλω. Τα δικά μας παιδιά και τα παιδιά όλων αυτών που δεν έχουν πια δουλειά. Να περιγράψω πώς αισθάνονται, πώς η ανασφάλεια φωλιάζει μέσα τους με τόσα που ακούνε και ζουν.
Να γράψω πως τα μεγαλώσαμε με χαρά και ελπίδες, και τώρα κρυβόμαστε από μπρος τους για να μη βλέπουν τη θλίψη στα μάτια μας.
Να γράψω κάτι λίγο για τα παιδιά θέλω και πραγματικά δεν μπορώ ούτε να το αρχίσω ούτε να το συνεχίσω.
Αναστασία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου