Μεχρι περσι, τετοιον καιρο περιπου, του εκανα το service στη μηχανη, αλλαζα λαδακια, το επλενα, το γυαλιζα, το καμαρωνα, για να περναμε με την οικογενεια μερικες ομορφες ωρες στο νερο, παρεα με τα δελφινια και τα ατελειωτα ελληνικα ηλιοβασιλεματα...
Με πηγαινε σε αγριους βραχους, ερημικες παραλιες, βραχονησιδες και ξερες με ψαρια πολλα...
Φετος ειναι παρκαρισμενο σ' ενα αδιεξοδο, σκεπασμενο απο τον περασμενο Οκτωβρη. Δεν μου κανει κεφι ουτε να το δω, με αγχωνει που δεν εχω μία για λαδακια και βενζινη...
Το εβαλα προς πωληση και δεν προκειται να παρω ουτε τα μισα απο οσα εδωσα. Ελα ομως που τωρα κανεις δεν ενδιαφερεται ουτε να το δει...
Στο τελος θα το περιχυσω με βενζινη, θα το παω στ' ανοιχτα και θα το δω να καιγεται σαν σε κηδεια των βικινγκ απο μακρια αναστεναζοντας.
Εδω που τα λεμε, αυτος ηταν και ο λογος που καθομουν εδω και δεν πηγαινα (ξανα) να βρω εργασια στο εξωτερικο - οι ομορφες στιγμες.
Η γυναικα μου το ξερει απο την αρχη οτι ο μεγαλυτερος μου ερωτας ηταν και θα παραμεινει η θαλασσα.
Τωρα ομως που ακομη και οι λιγες αυτες στιγμες δεν ειναι εφικτες, με βλεπω σε χωρες μακρινες (με θαλασσα), με ενα κανο κι ενα κουπι, να ψαχνω απεγνωσμενα τα δελφινακια που με συνοδευανε καποτε στο γυρισμο απο το ψαρεμα, τη μυρωδια του ιωδιου και την αλμυρα να κατακαθεται στο δερμα, τον ηλιο που χανεται στο πουθενα και σε γεμιζει οπτασιες.
Δεν νομιζω να υπαρχει αλλη τετοια χωρα ομως με ολα τα παραπανω...
Στην τελικη, θα κοψω ενα μεγαλο δεντρο απο το δασος, θα το σκαψω με το σκεπαρνι και θα το κανω κανο, αλλα να φυγω δεν το βλεπω συντομα, γιατι εχω ζησει το ονειρο στο εξωτερικο και δεν εχω αυταπατες οτι ειναι καλυτερα...
yannis , 45 χρ. , Θεσσαλονίκη
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου