Όταν ο κλοιός σφίγγει όλο και περισσότερο γύρω μας, όταν η συστηματική τρομοκράτηση, η χειραγώγηση συνειδήσεων και η παραμόρφωση της αντίληψης αποτελούν μέρος της καθημερινότητας...
Πόσο ελεύθεροι είμαστε ν’ αποφασίζουμε αυτοβούλως, πόσο ελεύθεροι είμαστε να σχηματίζουμε κρίση για πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα
όταν τα μήντια μας σερβίρουν ανακριβείς, ελλιπείς ή ψευδείς πληροφορίες, πόσο ελεύθεροι είμαστε, σε τελική ανάλυση, να χαιρόμαστε τη ζωή κάθε ώρα και στιγμή όταν χρέη, φόροι, κατασχέσεις, χαράτσια, απολύσεις, ξεσπίτωμα, πείνα κρέμονται σαν μια αόρατη δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, που κάνει την καρδιά μας να σφίγγεται και να παραβλέπει τις μικρές (που μπορεί να είναι μεγάλες όμως) χαρές της ζωής;
όταν τα μήντια μας σερβίρουν ανακριβείς, ελλιπείς ή ψευδείς πληροφορίες, πόσο ελεύθεροι είμαστε, σε τελική ανάλυση, να χαιρόμαστε τη ζωή κάθε ώρα και στιγμή όταν χρέη, φόροι, κατασχέσεις, χαράτσια, απολύσεις, ξεσπίτωμα, πείνα κρέμονται σαν μια αόρατη δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, που κάνει την καρδιά μας να σφίγγεται και να παραβλέπει τις μικρές (που μπορεί να είναι μεγάλες όμως) χαρές της ζωής;
Όταν η σκέψη μας τρέχει στις απειλές που δεχόμαστε καθημερινά από ένα σύστημα απάνθρωπο και ανάλγητο που δικαιολογεί τα πιο παράλογα πράγματα ως φυσιολογικά, προκειμένου να διατηρήσει τα μετερίζια του, αυτοαναιρούμενο κάθε ώρα και στιγμή καθώς αλλάζει συνέχεια προσωπεία (π.χ. στις αρχές της χιλιετηρίδας προπαγάνδιζε τα millennium goals, με πρώτο και καλύτερο την εξάλειψη της φτώχειας, και μερικά χρόνια μετά, με το πρόσχημα μιας τεχνητής δημοσιονομικής κρίσης, αποφαίνεται ότι «η φτώχεια είναι κάτι το φυσιολογικό, τι να κάνουμε;»), κάθε τι μικρό ή μεγάλο που περνάει από τη ζωή μας χάνεται και προσπερνιέται γιατί το μυαλό μας είναι μονίμως αλλού και η ψυχή μας φοβισμένη για να μπορέσει ν’ αφεθεί και να νοιώσει.
Πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι κανείς όταν από μικρό παιδί διδάσκεται την υποταγή, το σκύψιμο του κεφαλιού στον περίφημο «ρεαλισμό» της ζωής, εκπαιδεύεται σε τεχνικές δεξιότητες για να βρει ένα βιοποριστικό επάγγελμα αλλά δεν ενθαρρύνεται να ανακαλύψει και να καλλιεργήσει τη δημιουργικότητά του, να ονειρεύεται και να ελπίζει (γιατί είναι αντίθετα στον περίφημο «ρεαλισμό»), να έχει οράματα και υγιείς φιλοδοξίες πέραν του ν’ αποκτήσει υλικά αγαθά και να συσσωρεύσει χρήμα για να θεωρηθεί «επιτυχημένος»;
Πόσο ελεύθερος είναι κανείς όταν μπαίνει σε συγκεκριμένα καλούπια και προδιαγραφές («θα σπουδάσεις», «θα δουλέψεις», «θ’ αγοράσεις σπίτι και αυτοκίνητο», «θα παντρευτείς», «θα κάνεις παιδιά», «θα μαζέψεις χρήματα για τα γεράματά σου», «Θ’ αγοράσεις ασφάλεια ζωής», «θα πάρεις οικογενειακό τάφο»), όταν όλη του η ζωή πρέπει να είναι σύμφωνη με πρότυπα και υποδείξεις, όταν αυθυποβάλλεται, με τη βοήθεια φυσικά του μάρκετινγκ, της διαφήμισης και του λάιφσταιλ, στα περίφημα «100 πράγματα» που πρέπει να έχει κάνει μέχρι τα 20, τα 30, τα 50, τα 120 για να μην θεωρηθεί «λούζερ»;
Πόσο ελεύθερος είναι κανείς όταν δεν προσέχει το ηλιοβασίλεμα και τον πανέμορφο καταρράκτη αλλά το κουμπί της φωτογραφικής μηχανής που πρέπει να πατήσει για να αποθανατίσει το σκηνικό, ώστε περήφανος να μπορεί να το δείχνει στο i-phone του;
Πόσο ελεύθερος είναι κανείς όταν κάνει ο,τι κάνει γιατί «έτσι τον έμαθαν», χωρίς ποτέ να εξετάσει το αν τον έμαθαν καλά, για να μην θεωρηθεί «επαναστάτης» και «διαφορετικός»;
Και η ζωή που περνάει και χάνεται, γιατί είναι τόσο μα τόσο μικρή στην παρούσα φάση της!
Αλλά αυτό δεν το σκέφτεται καν, γιατί τον έμαθαν ότι η ζωή καθαυτή δεν είναι σημαντική, σημαντικό είναι να ζει σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις του συστήματος, έστω και αν αυτό τον κάνει δυστυχισμένο και διαταραγμένο.
Μήπως, ΟΜΩΣ, η πραγματική ελευθερία ξεκινάει όταν καταλάβουμε ότι αυτό που μας διατίθεται/ παραχωρείται από το σύστημα δεν είναι παρά εικονικό, μήπως η ελευθερία ξεκινάει από την ψυχή μας όταν σταματήσουμε να την καταχωνιάζουμε κάτω από χιλιάδες «πρέπει», να την πνίγουμε με εμμονές και ενοχές, που άλλοι πονηρά και σκόπιμα μας υπέβαλλαν, να την περιορίζουμε με τον περίφημο «ρεαλισμό», «πραγματισμό» και «υλισμό», και την αφήσουμε, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, να αισθανθεί και να συναισθανθεί;
Μήπως η μόνη πραγματική και αβίαστη ελευθερία κρύβεται μέσα στην περίφημη Δελφική προτροπή: «γνώθι σαυτόν».
Μήπως δεν είμαστε και δεν θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε ελεύθεροι γιατί δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας (και τις θαυμαστές και άπειρες δυνατότητές του) αλλά αφηνόμαστε στη συνεχή καθοδήγηση ενός συστήματος που μας παραπλανεί σκοπίμως ότι δεν είμαστε τίποτ’ άλλο από σάρκα και ύλη (που θα πεθάνει βεβαίως) και μας πείθει για την ασημαντότητά μας (σε αντιδιαστολή με τη δική του σπουδαιότητα) για να μπορεί να διαιωνίζει την ύπαρξή του και τα συμφέροντά του;
ΊΣΩΣ την ημέρα που θα γνωρίσουμε την ψυχή μας και θ’ ανακτήσουμε την ελευθερία μας το σύστημα (με την απάνθρωπη, βάναυση μορφή του που γνωρίσαμε ως τώρα, πόλεμοι, αρρώστιες, θάνατος, εκμετάλλευση, κτηνωδία, κλπ) θα σταματήσει αυτόματα να υφίσταται.
ΊΣΩΣ…
Εκάτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου