Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός της ψεύτικης ευημερίας, του ατομικού εγωισμού, της αδιάφορης ζωής...
Φτάσαμε σε εποχές που τα περιθώρια ”αφήστε με στην ησυχία μου” στένεψαν αρκετά. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να αποφασίσουμε ότι πρέπει να απελευθερωθούμε απ’όλα αυτά και να καταλάβουμε – επιτέλους – πως μέσα από το συλλογικό θα την παλέψουμε, μέσα από το μαζί και όχι από το εγώ.
Η ανθρώπινη υπόσταση για να διατηρηθεί στο ακέραιο, χρειάζεται να συνεργάζεται, να ανήκει και να είναι αλληλέγγυα. Να νιώθουμε πως έχουμε δύναμη επειδή ακριβώς είμαστε μαζί με άλλους ανθρώπους και έχουμε ρίξει στα κάτεργα την μοναξιά που μας πνίγει και την αδιαφορία που καλλιεργήθηκε τόσα χρόνια.
Έτσι αναδεικνύεται η αξία μας, ο ανθρωπισμός μας, η καθαρότητα της ψυχής. Το κατεστημένο σύστημα δείχνει το άλλο του πρόσωπο, το πραγματικό, και το δείχνει τώρα που έφερε κόσμο με το μέρος του. Από την απέναντι πλευρά βρισκόμαστε όλοι εμείς, Οι άνθρωποι που διαθέτουν αγάπη, ελεύθερη σκέψη και την αυτονόητη λογική της διαβίωσης. Γιατί δε ζητάμε να προσπαθούμε να επιβιώνουμε μόνο αλλά να ζούμε με ποιότητα συλλογική, με όλα όσα νιώθουμε και θέλουμε να εκφράσουμε.
Σε μια κοινωνία όπου το εξουσιαστικό μοντέλο καθημερινά καταρρίπτει και αμφισβητεί τις ελευθερίες έκφρασης, τα δικαιώματα της διαφορετικότητας και οδηγεί τον άνθρωπο στο περιθώριο, εμείς απαντάμε πως μόνο μέσα από την αλληλεγγύη, την επικοινωνία μεταξύ μας και την προσήλωση στο αυτονόητο, θα ξεχωρίσουμε από το κοπάδι που οδηγείται στη σφαγή.
Οι έννοιες της αυτοοργάνωσης των ανθρώπων της αυτοδιαχείρησης και της συλλογικότητας, είναι πιο επίκαιρες από ποτέ. Σε όλα τα θέματα. Από την παροχή πρώτων αναγκών στους συνανθρώπους μας,μέχρι την προστασία του περιβάλλοντος του τόπου μας, και μέχρι την αντίστασή μας σε κανόνες που μας επιβάλλονται, καταστρέφοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ποιο είναι το αυτονόητο που προανέφερα; Να μη ζήσουμε σα δούλοι. Και ποια είναι η λύση; Πάνω απ’όλα ο άνθρωπος και οι ελευθερίες του.
Σε ένα σύστημα που δεν σε υπολογίζει, στρέψε την προσοχή σου στους συνανθρώπους σου, σε αυτούς που σκέφτονται για το εμείς και όχι για το εγώ…Γίνε κρίκος μιας αλυσίδας, που δε θα σπάσει όσο οι κρίκοι της παίρνουν δύναμη λόγω της διαδοχικής τους ένωσης. Ο ένας κρίκος μέσα στον άλλο. Καθένας ξεχωριστός και ίσοι μεταξύ τους. Λαμπεροί και ανίκητοι κρίκοι.
Μαζί. Εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου