Πώς γίνεται μετά από τέσσερα χρόνια βαθιάς ύφεσης, με ανεργία που πλησιάζει το 28%!, με απομείωση του μέσου ετήσιου εισοδήματος κατά 25%, με εκτάκτου χαρακτήρα χαράτσια, που σταδιακά μονιμοποιούνται, με 350 χιλιάδες νοικοκυριά ανήμπορα να πληρώσουν τη ΔΕΗ, με τέσσερις χιλιάδες αυτοκτονίες, με το ένα τρίτο του πληθυσμού να πλησιάζει την ανέχεια, να προτιμούμε τον ασφαλή και ζεστό καναπέ του σπιτιού μας από οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης;
Του Χ. Μαλτέζου
Στους πόσους φόρους και στους πόσους εξευτελιστικούς τρόπους διασπάθισης της περιουσίας, της ιδιοκτησίας και της αξιοπρέπειας της ανθρώπινης ζωής ενεργοποιείται άραγε ο αριστοτέλειος ορισμός μας ως «πολιτικά ζώα»; Πώς από τα εν δήμω ασχολούμαστε μόνο με τα επί του καναπέος;
Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και αν αύριο είχαμε εκλογές, η κατάσταση για τη χώρα δεν θα άλλαζε ριζικά. Όσο απαισιόδοξη κι αν φαίνεται η διαπίστωση αυτή, θα ψηφίζαμε πάλι τους ίδιους. Ναι, αυτούς που μας αρέσει να περιγελούμε, για να δίνουμε υλικό στις σατυρικές εκπομπές, αυτούς που μας αρέσει να υποτιμούμε, για να τονώνουμε σε κάθε δελτίο ειδήσεων το «εγώ» μας. Την ίδια στιγμή ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξει κάτι, θα αποδεσμευτούμε από τα Μνημόνια και θα ανακτήσουμε τη χαμένη εθνική κυριαρχία. Βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε ανώτεροι ψηφίζοντας ανίκανους πολιτικούς για να μας βγάλουν από την κρίση. Ψυχεδελική τάση εμποτισμένη στο DNA μας ή προδιαγεγραμμένη από τα ΜΜΕ αντίδραση;
Αναντίρρητα, έχει παγιωθεί μέσα μας (και όχι άδικα) η πεποίθηση ότι ηγέτης δεν υπάρχει. Έχουμε κατανοήσει πλέον, όσο κι αν βομβαρδιζόμαστε από στημένα ρεπορτάζ ότι οι πολιτικοί μας δεν διαπραγματεύονται. Είναι απλοί διεκπεραιωτές εντολών της Τρόικα. Δεμένοι χειροπόδαρα σε μακροχρόνια μη αποδοτικά προγράμματα εξυγίανσης ζούμε σε έναν φαύλο κύκλο μίας εικονικής πραγματικότητας περί οριστικού τέλους της λιτότητας και αλλεπάλληλων απογοητεύσεων περί τούτου. Ελπίδα και φόβος εναλλάξ αναμένοντας εις μάτην έναν σωτήρα.
Το σκηνικό βέβαια στήθηκε εξ αρχής αριστοτεχνικά. Μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια, εφαρμόστηκε μία ιδιότυπη, αν και πάντα πετυχημένη ως προς το αποτέλεσμα, στρατηγική «διαίρει και βασίλευε». Το νεο-πολιτευτικό δίπολο «μνημονιακός- αντιμνημονιακός» διχοτόμησε ξανά το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Με τον καιρό, τα Μνημόνια δεν πέτυχαν τους στόχους τους, τα μεταρρυθμιστικά σχέδια δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, τα ελλείμματα, ενώ μειώθηκαν οικονομετρικά, αύξησαν τις διαλυτικές τάσεις στον κοινωνικό ιστό. Συνέπεια τούτου, τα «Ζάππεια» να περιμένουν στη γωνία και τα συνθήματα για άμεση αποδέσμευση από το Μνημόνιο να χαθούν κάπου στο Τέξας, ενώ την ίδια στιγμή σοβεί ένας υποβόσκων πολύπλευρος εμφύλιος, που περιμένει να ξεσπάσει.
Ακόμα κι έτσι, όμως, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ο μπαξές έχει απ’ όλα. Συντηρητικούς, πρώην σοσιαλιστές ως πατερίτσες τους συστήματος, κεντροαριστερούς παρόντες σε όλα, κεντροαριστερούς με λίγη δόση παλιού εκσυγχρονισμού, πατριώτες ψεκασμένους, εθνικοσοσιαλιστές, κομμουνιστές, ακροαριστερούς, (νεο)φιλελεύθερους ακραίους, με ή χωρίς κοινωνικές ευαισθησίες κ.α.
Όλοι μας θα βρούμε κάποιον σχηματισμό να απορροφήσει την αγανάκτηση, τη δυσθυμία, την αποδοχή ακόμα και τη λατρεία (κάποιων) για το Μνημόνιο, που άλλαξε άρδην την καθημερινότητά μας αναμένοντας να ρίξουμε το ανάθεμα στην πρώτη αναποδιά. Κι όταν έρθει ετούτη η ώρα θα κάνουμε την ίδια γκριμάτσα της απογοήτευσης για τις χαμένες θυσίες και θα ξανακουρνιάσουμε ήσυχα στον καναπέ μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου